Masaya Pero Malungkot

Kahahatid ko lamang ang aking pamangkin sa airport. Masaya ako kasi pagkatapos ng isang taong paghihintay ay nakalipad na rin siya patungo sa ibang bansa. Ay sa wakas kako, may katuwang na ang kanyang nanay sa pagpapaaral ng kanyang mga kapatid, well hopefully. Subalit nang pauwi na ako ay biglang nawala ang aking kasiyahan at ako'y nanlamig at nalungkot. Isang malaking katanungan ang summaglit sa aking isipan: Bakit kailangan niyang umalis?

Tulad ng napakaraming Pilipino, hangad ng aking pamangkin ang mangibang bansa upang doon makapagtrabaho. Kailangan daw sabi ng aking pamangkin dahil kakaramput ang kanyang kikitain kung dito sya magtratrabaho. Di baleng domestic helper sya doon. Di baleng tagapaglinis sya ng puwet ng isang matandang banyaga. Di baleng malayo sya sa kanyang mga mahal sa buhay.

Hindi ito ang first time na pagpunta ni Icel sa abroad. Noong first time ay may apat na taon na ang nakaraan. Limang buwan lang siya doon sa abroad ay bumalik siya dahil hindi niya nakayanan ang pagmamalupit ng kanyang amo. Sounds familiar ba? Pero hindi pa rin siya nawalan ng pag-asa. Ito, bumalik ulit. Hanga talaga ako sa determinasyon niya.

Okay, okay...kailangan niyang umalis dahil sa kanyang sariling bansa ay walang disenteng trabahong para sa kanya period, period, period. Iyon lang naman eh. Kahit pa ilang ulit ko nang narinig na maganda at mayaman ang Pilipinas; Na napakaraming ginto at kung anu-ano pang kayamanan ang nakabaon sa lupa ng bansang ito. Ang lungkot isipin ang bagay na ito.

Mga ilan na rin ang nasaksihan kong nag-abroad. Mga kamag-anak, kababayan, kaibigan. Iyong iba, habang nag-aaply o nagtraitraining ay sa aking flat tumira. At siyempre hatid ko rin sila pag flight na nila. Iyong iba nangungutang pa. Ipapadala na lang daw ang bayad. Pagbalik nila magpapasundo sa airport at siyempre sa akin din titira pansamantala. Masaya ako kung may pasalubong. Pero okay na rin kung wala kasi nga biglaan daw ang uwi, o kaya hindi raw ibinigay ng amo ang huling suweldo, etc, etc.
May iba din na bigla ko lang narinig na nakauwi na pala sa probinsya. Okay na rin iyon. Ang importante ay nakatulong ako noong kailangan nila.

Nakailang beses ko na ring narinig ang katanungang - ikaw, wala ka bang planong mag-abroad? Ang madalas kong sagot ay saka na. Pero sa totoo lang, ayoko ko. Kahit noong bata pa ako ay wala akong balak magabroad para magtrabaho dahil kailangan. Gusto ko sana, (read it several times SANA) ay pupunta ako abroad as a tourist or businessman. Pero sa ngayon, nakakalungkot man sabihin ay napipilitan din akong gawin ang hindi ko gusto.